کد مطلب:102410 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:404

«یعفو عمن ظلمه و یعطی من حرمه و یصل من قطعه. بعیدا فحشه، لئینا قوله، غائبا منكره، حاضرا معروفه، مقبلا خیره، مدبرا شره. فی الزلازل وقور و فی المكاره صبور و فی الرخاء شكور. لا یحیف علی من یبغض و لا یاثم فیمن یحب. یعترف بالحق قبل ان یشهد علیه. لا یضیع ما استحفظ و لا ینسی ما ذكر و لا ینابز بالالقاب و لا یضار بالجار و لا یشمت بالمصائب و لا یدخل فی الباطل و لا یخرج من الحق.»

[صفحه 99]

از كسی كه بدو ستم كرد درمی گذرد و به كسی كه او را بی بهره ساخت می بخشد و با كسی كه پیوند دوستی یا خویشی با او را برید پیوند برقرار می كند. بد زبانی از او دور است و نرمش در گفتار كار او است، ناپسندها از او ناپیدا و كار پسندیده پیوسته در او هویدا است. خیر از وجودش به دیگران روی می نهد و شر از او واپس می گراید. در پیشامدهای سخت زیر و رو كننده چون كوه استوار است و در برابر ناخوشیها پایدار و در روزگار آسایش سپاسگزار. اگر بر كسی خشم گیرد از حد خود فراتر نرفته به ناحق بر او ستم نپذیرد و در دوستی دیگران راه گناه در پیش نگیرد. پیش از آنكه بر او گواهی داده شود خود به حق اعتراف می كند. آنچه را برای نگهداری بدو سپرده شده است تباه نمی گرداند و آنچه را به یاد او انداخته اند از یاد نمی برد. نه دیگران را به زشتی نام می برد، نه همسایه از دست او آزار و زیان بیند و نه از مصیبت دیگران شاد می شود و به رخ آنان می كشد. به قلمرو باطل پا نمی نهد و از دایره ی حق بیرون نمی رود.

صفحه 99.